بازتاب مکتب رمانتیسم در شعر سهراب سپهری

مکتب رمانتیسم در ایران از سال 1301 و بعد از انقلاب مشروطه رواج یافت. شعرای معاصر، نیما یوشیج و سهراب سپهری، نادرپور و برخی دیگر از نمایندگان این مکتب‌اند. از اصول اساسی این مکتب ترجیح احساس بر عقل و پرداختن به عواطفی چون عشق و اندوه است. هنرمند رمانتیک، تخیل، امید و آرزو را جانشین حقیقت می‌کند و گرایش به طبیعت و حس ناسیونالیستی به کشور و زادگاه خود جلوة خاصی در این مکتب دارد. سهراب سپهری از شاعران کاشانی است که اشعار او همواره رنگ و صبغة رمانتیک را دارد. در این مقاله تلاش شده است تا به روش توصیفی ـ تحلیلی به بررسی مصادیق مکتب رمانتیک در شعر سهراب سپهری پرداخته شود. یافته‌های تحقیق نشان از آن است که مصداق‌های بی‌شماری از مکتب رمانتیک در اشعار سهراب دیده می‌شود که حاصل ارتباط با مؤلفه‌ها و ویژگی‌های جریان ساز رمانتیسم از دورة مشروطه به بعد در ایران بوده است. هر یک از این ویژگی‌ها، زیرشاخه‌های جزئی‌تری دارد. از این میان، مؤلفه‌های رمانتیسم طبیعت‌گرا و رمانتیسم احساسی بیش از نوع فردگرا و ناسیونالیستی در اشعار او نمود داشته است. مفاهیم عمده‌ای که در شعر سپهری مورد توجه است شامل کشف طبیعت با نگاه کنجکاوانة کودکی، بازگشت به ابدیت و التفات عمیق به عشق و غم می‌شود.